الزامات طراحی سیستم های اعلام حریق

الزامات طراحی سیستم های اعلام حریق ؛در اولین مرحله طراحی سیستم های اعلام حریق بایستی نوع رسته را مشخص کرد که در این مقاله به رسته حفاظت از جان می پردازیم.

رسته سیستم و ارتباط آن با نواحی مورد حفاظت

پیش از آغاز طراحی اصلی سیستم، ضروری است رسته سیستم تعریف شود چون براساس آن، نواحی که در آنها شستی اعلام حریق و دتکتورها بایدد نصب شوند و نیز سایر پارامترهای طراحی مشخص و تعریف می گردند. فضاهایی که باید مورد حفاظت قرار گیرند بایستی قادر به برآورده ساختن اهداف سیستم باشند. در واقع رسته سیستم معیار ساده ای از دستی یا اتوماتیک بودن سیستم اعلام حریق بوده و در مورد سیستم های اتوماتیک، هدف سیستم اعلام حریق اتوماتیک را توصیف می کند. در تعیین نحوه و حدود دتکتورهای حریق، بجای اختصاص بی قید و شرط رسته سیستم به هر ساختمانی با نوع و کاربرد معین، معمولاً ارزیابی خطر حریق ملاک عمل می باشد.

حفاظت انسان ها

اگر هدف حفاظت از ساکنین ساختمانی باشد که در آن فردی نمی خوابد و قبل از این که دود قابلیت دید را در مسیرهای فرار به طور جدی کاهش دهد حریق با احتمال بالاتوسط مردم تشخیص داده خواهد شد، در این صورت نیاز به دتکتور نبوده و سیستم رسته M می تواند کافی باشد. در پاسخ به این سوال که آیا نیازی به دتکتور است و در صورت مثبت بودن جواب، حدودی که این دتکتور باید تامین شود، باید گفت که ارزیابی خطر حریق که از طرف کاربر صورت می پذیرد آن را مشخص خواهد کرد و امکان دارد از نظر قانون چنین ارزیابی خطر حریق ضروری باشد.

اگر احتمال زیادی وجود داشته باشد که آتش در ساختمان یا بخشی از آن مانع فرار ساکنین قبل از اعلام حریق توسط مردم در ساختمان شود سیستم رسته M محتملاً کافی نبوده و پیش بینی اعلام خودکار حریق ضروری خواهد بود. شرایط مذکور می تواند ناشی از احتمال در معرض قرار گرفتن برخی از ساکنین در خطر خاص (مانند ساکنین در حال خواب)، حفاظت سازه ای ناکافی در برابر حریق یا احتمال گسترش بسیار سریع آتش باشد.

در برخی از ساختمان ها، امکان دارد ارزیابی خطر حریق نشان دهد که با نصب دتکتورهای حریق در برخی از اتاق ها یا نواحی ساختمان، می توان خطر غیرقابل قبول برای ساکنین را کاهش داد. در این صورت سیستم رسته L5 می تواند مناسب باشد ولی ضروری است که خریدار یا کاربر اطلاعات لازم را در مورد اتاق ها یا نواحی مورد حفاظت در اختیار طراح قرار دهد. سیستم رسته L5 می تواند بخشی از راه حل مهندس حریق را تشکیل دهد که در آن دتکتور فقط یک جزء از راه حل می باشد.

اگر نیازی به روش هشدار قابل اطمینان در مورد وجود دود در مسیرهای فرار باشد، سیستم رسته L4 که در آن دتکتورهای دودی در مسیرهای فرار مانند کریدورها و پلکان ها نصب می شوند، می تواند مناسب باشد. برای مثال می توان موردی را در نظر گرفت که در آن کارگران به صورت انفرادی در ناحیه بزرگ و عموماً غیرساکن ساختمانی به کار مشغول بوده و سطح خطر حریق در آن ساختمان نسبتاً بالا ارزیابی می شود.

ساختمان هایی که در اتاق های آن مردم می خوابند و دسترسی به اتاق ها از طریق کریدورها (به استثناء کریدورهای کوتاه) امکانپذیر است، پژوهش ها نشان می دهند که عبور گازهای گرم حریق از میان شکاف در می تواند دود به قدر کافی غلیظ و سرد بوجود آورده و قبل از هشدار دتکتورهای کریدور، آن را مملو از دود نماید. در این مورد، سیستم رسته L3 که در آن دتکتورها در اتاق هایی که به مسیرهای فرار راه دارند و نیز در خود مسیرهای فرار، نصب می شوند، انتخاب مناسبی خواهد بود. هدف از این دتکتورها در اتاق های مذکور آن است که به ساکنین (به غیر از اشخاصی که در اتاق مبدا حریق هستند) هشدار کافی اولیه ای داده و قبل از این که مسیرهای فرار آنها به علت دود زیاد و غیرقابل عبور شود، زمان کافی برای فرار داشته باشند. متناسبا،ً استفاده از یک یا چند دتکتور از انواع دتکتورهای دودی، حرارتی، گازسوختی یا چندحسگری در این اتاق ها، می تواند منجر به نتایج رضایت بخشی شود.

در برخش شرایط، حتی سیستم رسته L3 ممکن است از نظر تحقق اهداف ایمنی زندگی افراد کفایت نکند. ارزیابی خطر حریق، امکان دارد نشان دهد که علاوه بر حفاظت حاصل از کاربرد سیستم رسته L3، استفاده از دتکتورهای حریق در اتاق ها و نواحی که تحت حفاظت سیستم رسته L3 نیستند نیز ضروری است. در این صورت باید به سیستم رسته L2 متوسل شد. سیستم رسته L2 هنگامی انتخاب می شود که ارزیابی خطر حریق مشخص سازد که خطر حریق در اتاق ها، به غیر از اتاق هایی که به مسیرهای فرار راه دارند، غیرقابل قبول است. به عبارت دیگر، امکان دارد اعلام هشدار اولیه ارتقاء یافته ای به ساکنین، برخی از اتاق هاريال مانند اتاق افراد معلول، در مورد حریق در اتاق آنها، ضروری به نظر برسد. در این مورد، دتکتورهای دودی یا گازسوختی در اتاق های مورد نظر باید نصب شوند و از دتکتورهای حرارتی به علت عدم پاسخ سریع در این حالت استفاده نمی شود.

ارتقاء ایمنی زندگی افراد به بالاترین حد ممکن توسط سیستم رسته L1 تامین می شود. در این نوع سیستم، تمام نواحی ساختمان وسیله دتکتورهای حریق حفاظت می شوند. در اتاق های یا نواحی که دتکتورها حریق به منظور حفاظت ساکنین آنها، ضروری است، دتکتورهای دودی یا گاز سوختی باید مورد استفاده قرار گیرند. در سایر اتاق ها کاربرد دتکتورهای حرارتی می تواند قابل قبول باشد. سیستم L1 می تواند برای ساختمان هایی مناسب یاشد که در آن تعداد زیادی اشخاص در خطر خاصی در صورت وقوع حریق می باشند (مانند بیمارستان ها و ساختمان های مسکونی مراقبت از افراد) یا در ساختمان هایی که اقدامات احتیاطی در برابر حریق از نظر سازه ا ساختمان مطابق استاندارد مورد لزوم آن ساختمان پیش بینی و انجام نشده است.

سیستم رسته M که دذ آن از سیستم دتکتورهای حریق استفاده نمی شود فقط برای ساختمان هایی کاربرد دارد که در آنها افراذی نخوابیده و احتمالاً حریق توسط افراد، قبل از اینکه دود به طور جدی قابلیت دید را در مسیرهای فرار کاهش دهد، تشخیص داده می شود.